Η κάππαρη, το μικρό "ρόδο" της Μεσογείου, είναι ένα αγκαθώδες φυτό της οικογένειας των ροϊαδωδών που φυτρώνει παντού και κυρίως σε βραχώδη και ακαλλιέργητα εδάφη.

Οι συχνές αναφορές στο φυτό της κάππαρης, από τους αρχαίους συγγραφείς, οι οποίοι ασχολήθηκαν με τις τροφές και τη σύστασή τους, μας βεβαιώνουν ότι ήταν γνωστή τόσο ως "αυτόνομο" ορεκτικό όσο και ως άρτυμα πολλούς αιώνες πριν.

Ο όρκος του Ζήνωνος του Κιττιέως "μα την Κάππαρην" είναι χαρακτηριστικός, όπως και οι πληροφορίες που μας δίνει ο Βυζαντινός Παύλος ο Αιγινήτης, ο οποίος συστήνει στην αρχή του φαγητού διάφορα ορεκτικά, μεταξύ αυτών και την "ενόρεκτον κάππαριν" σερβιρισμένη πάνω στο ψωμί με ξύδι και μέλι.

Παρόμοιο τρόπο κατανάλωσης της κάππαρης προτείνει και ο Αγάπιος Μοναχός ο Κρης σ' ένα σύγγραμμα του 15ου αιώνα "...τρώγε την με ξιδόλαδον και σταφίδας. Εάν είναι αλατισμένη, βάλε την να γλυκαίνει εις το νερό, έπειτα τρώγε την πριν να φάγης άλλο τίποτε".

Στην ίδια παράγραφο ο συγγραφέας αναφέρεται στις θεραπευτικές ιδιότητες του φυτού οι οποίες και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες: "...αυτή θεραπεύει σπλήνα, φθείρει τους σκώληκες, ιατρεύει τους ζοχάδες, αυξάνει το σπέρμα, θεραπεύει τον σηκώτιον, τα πιασίματα, κινά το ούρος, τα καταμήνια, ωφελεί τα ρευματικά..."

Η κάππαρη αριθμεί 250 είδη θάμνων και μικρών δένδρων που φύονται στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου, στην Ινδία, στη Νότια Αφρική και την Αυστραλία.

Όταν ο περιηγητής F.W. Sieber επισκέφθηκε το 1817 την Κρήτη, κατέγραψε στις βοτανολογικές του σημειώσεις ένα είδος κάππαρης το οποίο ήταν στους Ευρωπαίους εντελώς άγνωστο: "Αυτό όμως που με ευχαρίστησε ιδιαίτερα ήταν ένα κλαδί του φυτού capparis egyptiaca που δεν είχε μάλιστα φύλλα ούτε άνθη.

Κατάλαβα ότι ήταν κάππαρη από τον κορμό της και από τα δύο χρυσαφιά γυριστά αγκάθια της συμπέρανα ότι ανήκε στο αιγυπτιακό είδος".

Λόγω του μεγέθους της αλλά και της εξαιρετικής γεύσης της χρησιμοποιείται πολύ για να δώσει γεύση σε ντελικάτα εδέσματα και σάλτσες.

Η συλλογή των "ανθοδόχων" καλύκων της κάππαρης είναι προτιμότερο να γίνεται κατά τη διάρκεια των μηνών Μαίου, Ιουνίου και Ιουλίου.

Οι μικροί πράσινοι κάλυκες συλλέγονται όταν ακόμα είναι περίπου στο μέγεθος μικρού φασολιού και τοποθετούνται για 10 μέρες σε νερό το οποίο πρέπει να αλλάζετε συχνά. Αφού γλυκάνουν οι κάλυκες τους ρίχνετε σε ένα δυνατό διάλυμα από ξύδι και αλάτι και τους φυλάσσετε σε γυάλινο βάζο που σκεπάζει καλά. Μπορείτε να καταναλώσετε το τουρσί σε 10 μέρες. Ο τρόπος αυτός παρασκευής των λουλουδιών αλλά και των τρυφερών φύλλων της κάππαρης είναι κοινός σε όλες τις Μεσογειακές χώρες. Όπως επίσης κοινή είναι και η χρήση της κάππαρης ως πικάντικο συμπλήρωμα στις καλοκαιρινές σαλάτες με ντομάτα ή ακόμη και σε σαλάτες με λάχανο.